Święci
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
.
ŚWIĘTY ANDRZEJ BOBOLA, PREZBITER I MĘCZENNIK
Święto liturgiczne 16 maja.
Andrzej Bobola, św. (1591-1657), jezuita, kaznodzieja i misjonarz.
Uczył się w szkole jezuickiej w Wilnie, gdzie wstąpił do Towarzystwa Jezusowego,
Na Akademii Wileńskiej studiował filozofię i teologię.
Uczył się w szkole jezuickiej w Wilnie, gdzie wstąpił do Towarzystwa Jezusowego,
Na Akademii Wileńskiej studiował filozofię i teologię.
Po święceniach kapłańskich pracował jako kaznodzieja i spowiednik w Nieświeżu,
przy kościele Św. Kazimierza w Wilnie oraz w więzieniach i przytułkach.
Był przełożonym klasztoru Jezuitów w Bobrujsku oraz kaznodzieją i spowiednikiem
w tamtejszym kościele Św. Piotra, moderatorem Sodalicji Mariańskiej w Połocku,
kaznodzieją w Warszawie i ponownie w Połocku. Kierował szkołą jezuicką w Łomży,
przebywał w Wilnie, był misjonarzem w Pińsku.
Wytrwałą pracą nad sobą doszedł o. Andrzej do takiego stopnia doskonałości
chrześcijańskiej i zakonnej, że pod koniec życia powszechnie nazywano go świętym.
Dzięki Bożej łasce potrafił wznieść przeciętność na wyżyny heroizmu.
Wyróżniał się żarliwością o zbawienie dusz, był niezmordowany w głoszeniu kazań
i w spowiadaniu. Mieszkańcy Polesia żyli w wielkim zaniedbaniu religijnym.
Szerzyła się ciemnota, zabobony, pijaństwo. Andrzej chodził po wioskach od domu do domu
i nauczał. Nazwano go apostołem Pińszczyzny i Polesia. Nawrócił wielu prawosławnych.
Jego gorliwość, którą określa nadany mu przydomek "łowca dusz - duszochwat",
była powodem wrogości ortodoksów.
W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał-
16 maja 1657 podczas powstania Chmielnickiego Kozacy zamęczyli go na śmierć.
przy kościele Św. Kazimierza w Wilnie oraz w więzieniach i przytułkach.
Był przełożonym klasztoru Jezuitów w Bobrujsku oraz kaznodzieją i spowiednikiem
w tamtejszym kościele Św. Piotra, moderatorem Sodalicji Mariańskiej w Połocku,
kaznodzieją w Warszawie i ponownie w Połocku. Kierował szkołą jezuicką w Łomży,
przebywał w Wilnie, był misjonarzem w Pińsku.
Wytrwałą pracą nad sobą doszedł o. Andrzej do takiego stopnia doskonałości
chrześcijańskiej i zakonnej, że pod koniec życia powszechnie nazywano go świętym.
Dzięki Bożej łasce potrafił wznieść przeciętność na wyżyny heroizmu.
Wyróżniał się żarliwością o zbawienie dusz, był niezmordowany w głoszeniu kazań
i w spowiadaniu. Mieszkańcy Polesia żyli w wielkim zaniedbaniu religijnym.
Szerzyła się ciemnota, zabobony, pijaństwo. Andrzej chodził po wioskach od domu do domu
i nauczał. Nazwano go apostołem Pińszczyzny i Polesia. Nawrócił wielu prawosławnych.
Jego gorliwość, którą określa nadany mu przydomek "łowca dusz - duszochwat",
była powodem wrogości ortodoksów.
W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał-
16 maja 1657 podczas powstania Chmielnickiego Kozacy zamęczyli go na śmierć.
"Namowami i groźbami starali się zmusić Andrzeja, aby wyparł się wiary katolickiej.
Najpierw go obnażyli i zaprowadzili pod płot, do którego został przywiązany.
Skatowali nahajkami, dostał w twarz kilka kułaków tak silnych, że posypały się zęby.
Świadkami jego męczeństwa byli wieśniacy pracujący w tym czasie w polu.
Następnie Kozacy odwiązali od płotu ofiarę, skrępowali mu ręce powrozem
i przytroczyli do pary koni, które ruszyły w kierunku Janowa.
W czasie czterokilometrowego biegu pomiędzy końmi
wlekli Andrzeja po drodze okładając batogami i popędzając kłuciem lanc.
W Janowie Bobola nadal nie wyrażał chęci przejścia na prawosławie.
Zawleczono go do pobliskiej, miejskiej rzeźni. Z gałązek dębowych upleciono wieniec
i wciśnięto mu na głowę, następnie rzucono go na stół i zachęcając do wyparcia się
katolicyzmu, ogniem przypalano jego ciało, wbijano drzazgi za paznokcie,
zdzierano skórę z rąk, piersi, pleców i głowy. Odcięto palec wskazujący lewej dłoni
i końce dwu innych palców, wydłubano prawe oko, świeże rany posypano plewami,
odcięto nos i wargi. Kiedy stale wzywał imienia Jezusa, w karku zrobiono nożem otwór
i wycięto mu język, wreszcie powieszono u powały za nogi. Po dwóch godzinach,
żyjącego jeszcze, zdjęto ze sznura. Dwukrotne cięcie szablą w szyję zakończyło
ziemską wędrówkę Andrzeja Boboli. Kozacy w popłochu zostawili zmasakrowane zwłoki
uciekając przed nadciągającym oddziałem wojska polskiego. Jezuici pińscy powiadomieni
o okrutnej śmierci Andrzeja przybyli po ciało i złożyli w drewnianej trumnie,
umieszczając ją w podziemiach kościoła". [mamre.pl/Strona/wity-andrzej-bobola.]
Najpierw go obnażyli i zaprowadzili pod płot, do którego został przywiązany.
Skatowali nahajkami, dostał w twarz kilka kułaków tak silnych, że posypały się zęby.
Świadkami jego męczeństwa byli wieśniacy pracujący w tym czasie w polu.
Następnie Kozacy odwiązali od płotu ofiarę, skrępowali mu ręce powrozem
i przytroczyli do pary koni, które ruszyły w kierunku Janowa.
W czasie czterokilometrowego biegu pomiędzy końmi
wlekli Andrzeja po drodze okładając batogami i popędzając kłuciem lanc.
W Janowie Bobola nadal nie wyrażał chęci przejścia na prawosławie.
Zawleczono go do pobliskiej, miejskiej rzeźni. Z gałązek dębowych upleciono wieniec
i wciśnięto mu na głowę, następnie rzucono go na stół i zachęcając do wyparcia się
katolicyzmu, ogniem przypalano jego ciało, wbijano drzazgi za paznokcie,
zdzierano skórę z rąk, piersi, pleców i głowy. Odcięto palec wskazujący lewej dłoni
i końce dwu innych palców, wydłubano prawe oko, świeże rany posypano plewami,
odcięto nos i wargi. Kiedy stale wzywał imienia Jezusa, w karku zrobiono nożem otwór
i wycięto mu język, wreszcie powieszono u powały za nogi. Po dwóch godzinach,
żyjącego jeszcze, zdjęto ze sznura. Dwukrotne cięcie szablą w szyję zakończyło
ziemską wędrówkę Andrzeja Boboli. Kozacy w popłochu zostawili zmasakrowane zwłoki
uciekając przed nadciągającym oddziałem wojska polskiego. Jezuici pińscy powiadomieni
o okrutnej śmierci Andrzeja przybyli po ciało i złożyli w drewnianej trumnie,
umieszczając ją w podziemiach kościoła". [mamre.pl/Strona/wity-andrzej-bobola.]
Po latach o miejscu pochowania Andrzeja zapomniano. Dnia 16 kwietnia 1702 roku
św. Andrzej ukazał się rektorowi kolegium pińskiego i wskazał, gdzie jest w krypcie kościoła
pod ołtarzem głównym jego grób. Ciało znaleziono nietknięte, mimo że spoczywało
w wilgotnej ziemi; było giętkie, jak świeżo zmarłego człowieka.
Zaczęły się mnożyć łaski i cuda.
św. Andrzej ukazał się rektorowi kolegium pińskiego i wskazał, gdzie jest w krypcie kościoła
pod ołtarzem głównym jego grób. Ciało znaleziono nietknięte, mimo że spoczywało
w wilgotnej ziemi; było giętkie, jak świeżo zmarłego człowieka.
Zaczęły się mnożyć łaski i cuda.
W 1853 r, został beatyfikowany przez Piusa IX, w 1938 r. kanonizowany przez Piusa XI.
.
.
Relikwiarz ze szczatkami św. Andrzeja Boboli
W 1922 bolszewicy zabrali relikwie św. Andrzeja Boboli do Moskwy do muzeum medycznego.
W maju 1924 roku relikwie – jako rodzaj "zapłaty" za pomoc w czasie głodu –
przekazano Stolicy Apostolskiej. Od 17 czerwca 1938 r. znajdują się w Warszawie -
od 17 kwietnia 1988 r. w nowo wybudowanym Sanktuarium św. Andrzeja Boboli.
Sanktuarium św. Andrzeja znajduje się również w Strachocinie, gdzie się urodził.
W maju 1924 roku relikwie – jako rodzaj "zapłaty" za pomoc w czasie głodu –
przekazano Stolicy Apostolskiej. Od 17 czerwca 1938 r. znajdują się w Warszawie -
od 17 kwietnia 1988 r. w nowo wybudowanym Sanktuarium św. Andrzeja Boboli.
Sanktuarium św. Andrzeja znajduje się również w Strachocinie, gdzie się urodził.
.
Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie
Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Strachocinie
.
Święty Andrzej jest patronem Polskii i patronem kolejarzy.
Jest także patronem metropolii warszawskiej, archidiecezji białostockiej
i warmińskiej, diecezji drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej i płockiej.
Jest także patronem metropolii warszawskiej, archidiecezji białostockiej
i warmińskiej, diecezji drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej i płockiej.
Święto w Polsce obchodzone jest 16 maja, w całym Kościele i u jezuitów 21 maja.
◊
Źródło: W. Zaleski Święci na każdy dzień
◊
◊
Film o św. Andrzeju Boboli na www.youtube.com/watch?v=vCd92izDg14.
.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
.
ŚWIĘTY STANISŁAW, BISKUP I MĘCZENNIK
Święto liturgiczne 8 maja.
.
Św. Stanisław urodził się około 1030 r., w Szczepanowie około 70 km od Krakowa.
Pierwsze studia odbył w opactwie tynieckim, a potem za granicą.
Święcenia kapłańskie otrzymał ok. roku 1060.
Po powrocie do kraju został przez biskupa Lamberta
mianowany kanonikiem katedry krakowskiej.
Po śmierci Lamberta Stanisław został wybrany jego następcą (1072).
Pierwsze studia odbył w opactwie tynieckim, a potem za granicą.
Święcenia kapłańskie otrzymał ok. roku 1060.
Po powrocie do kraju został przez biskupa Lamberta
mianowany kanonikiem katedry krakowskiej.
Po śmierci Lamberta Stanisław został wybrany jego następcą (1072).
Okres, w którym biskupem jest Stanisław należy do najświetniejszych w dynastii Piastów.
Stanisław sprowadził do Polski legatów rzymskich i wskrzesił metropolię gnieźnieńską,
która przestała istnieć po śmierci Bolesława Chrobrego. Stało się to podstawą koronacji
Bolesława Śmiałego na króla Polski i uzyskania niezależności od cesarstwa niemieckiego.
Za radą króla utworzył na terytorium Polski sieć klasztorów benedyktyńskich będacych
ośrodkami religijnymi i naukowymi, wielce znaczącymi w dziele chrystianizacją Polski.
Stanisław sprowadził do Polski legatów rzymskich i wskrzesił metropolię gnieźnieńską,
która przestała istnieć po śmierci Bolesława Chrobrego. Stało się to podstawą koronacji
Bolesława Śmiałego na króla Polski i uzyskania niezależności od cesarstwa niemieckiego.
Za radą króla utworzył na terytorium Polski sieć klasztorów benedyktyńskich będacych
ośrodkami religijnymi i naukowymi, wielce znaczącymi w dziele chrystianizacją Polski.
Biskup Stanisław był wyjatkowym pasterzem swej diecezji. Nie zawahał się upomnieć
nawet króla za nieobyczajne zachowanie i niewłaściwie ukaranie poddanych.
Obłożył Bolesława klątwą, co wzmacniało opozycję antykrólewską
(poddani władcy obłożonego klątwą byli uwolnieni od wierności względem niego).
Niezwykle porywczy król, którego historia obdarzyła mianem "Szczodrego" i "Śmiałego"
podejrzewając spisek, który miał pozbawić go tronu, polecił kilku zbrojnym zabić biskupa.
Ciało męczennika zostało poćwiartowane.
Według tradycji stać się to miało dnia 8 maja 1079 roku,
kiedy Stanisław ze Szczepanowa odprawiał Mszę Św. w kościele Św. Michała na Skałce.
Haniebny czyn króla doprowadził niebawem do jawnego buntu i wygnania go z kraju.
nawet króla za nieobyczajne zachowanie i niewłaściwie ukaranie poddanych.
Obłożył Bolesława klątwą, co wzmacniało opozycję antykrólewską
(poddani władcy obłożonego klątwą byli uwolnieni od wierności względem niego).
Niezwykle porywczy król, którego historia obdarzyła mianem "Szczodrego" i "Śmiałego"
podejrzewając spisek, który miał pozbawić go tronu, polecił kilku zbrojnym zabić biskupa.
Ciało męczennika zostało poćwiartowane.
Według tradycji stać się to miało dnia 8 maja 1079 roku,
kiedy Stanisław ze Szczepanowa odprawiał Mszę Św. w kościele Św. Michała na Skałce.
Haniebny czyn króla doprowadził niebawem do jawnego buntu i wygnania go z kraju.
.
◊
W 1088 roku ciało męczennika przeniesiono do katedry na Wawelu.
Wówczas też zapewne powstała piękna legenda o cudownym zrośnięciu się członków biskupa.
Zamordowany biskup stał się obiektem kultu Polaków.
Wówczas też zapewne powstała piękna legenda o cudownym zrośnięciu się członków biskupa.
Zamordowany biskup stał się obiektem kultu Polaków.
◊
Sarkofag Św. Stanislawa w Katedrze na Wawelu
◊
W 1. p. XIII w. biskupi krakowscy podjęli starania o wyniesienie Stanisława na ołtarze.
17 września 1253 r. został uroczyście kanonizowany
przez papieża Innocentego IV. w kościele Św. Franciszka z Asyżu.
Złożyły się na tę uroczystość:
Msza Św., celebrowana przez papieża,
zaliczenie (wpisanie) Stanisława biskupa w poczet świętych,
wyznaczenie dnia święta, udzielenie obecnym odpustu, modlitwa do nowego Świętego,
wręczenie bulli kanonizacyjnej dostojnikom Kościoła w Polsce.
17 września 1253 r. został uroczyście kanonizowany
przez papieża Innocentego IV. w kościele Św. Franciszka z Asyżu.
Złożyły się na tę uroczystość:
Msza Św., celebrowana przez papieża,
zaliczenie (wpisanie) Stanisława biskupa w poczet świętych,
wyznaczenie dnia święta, udzielenie obecnym odpustu, modlitwa do nowego Świętego,
wręczenie bulli kanonizacyjnej dostojnikom Kościoła w Polsce.
◊
Wracającą z Włoch delegację Kraków powitał uroczystą procesją ze wszystkich kościołów.
Pierwsza uroczystość ku czci Św. Stanisława odbyła się w Krakowie dnia 8 maja 1254 roku.
Rozwój kultu Św. Stanisława,
przyczynił się w znacznym stopniu do zjednoczenia piastowskich księstw.
Niewątpliwie ważnym etapem w rozwoju kultu była realizacja długo prowadzonych
przez kapitułę krakowską starań o wprowadzenie obrządku kościelny, pacierzy kapłańskiech
i Mszy o Św. Stanisławie w Kościele powszechnym.
Udało się to dopiero u schyłku XVI wieku, kiedy to papież Klemens VIII w 1595 roku
wprowadził dzień 7 maja do Breviarium Romanum Kościoła Rzymskiego
i polecił go święcić ku czci Św. Stanisława.
Pierwsza uroczystość ku czci Św. Stanisława odbyła się w Krakowie dnia 8 maja 1254 roku.
Rozwój kultu Św. Stanisława,
przyczynił się w znacznym stopniu do zjednoczenia piastowskich księstw.
Niewątpliwie ważnym etapem w rozwoju kultu była realizacja długo prowadzonych
przez kapitułę krakowską starań o wprowadzenie obrządku kościelny, pacierzy kapłańskiech
i Mszy o Św. Stanisławie w Kościele powszechnym.
Udało się to dopiero u schyłku XVI wieku, kiedy to papież Klemens VIII w 1595 roku
wprowadził dzień 7 maja do Breviarium Romanum Kościoła Rzymskiego
i polecił go święcić ku czci Św. Stanisława.
Św. Stanisław jest głównym patronem Polski.
W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupim z pastorałem,
a jego atrybutami są orły i miecz - wskazujący na śmierć męczeńską.
W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupim z pastorałem,
a jego atrybutami są orły i miecz - wskazujący na śmierć męczeńską.
◊
W zabytkowym kościele w Bobrownikach, w zwieńczeniu bocznej sciany tęczy,
przedstawiona jest postać Świętego Stanisława.
Święty Stanisław ubrany w szaty biskupie z fioletowym ornatem, paliuszem, infułą i pastorałem
błogosławi postac spowitego w białe szaty wynurzającego się z grobu Piotrowina.
Obraz jest częścią polichromii wykonanej w 1923 r.
przez Otto Kowalewskiego
przedstawiona jest postać Świętego Stanisława.
Święty Stanisław ubrany w szaty biskupie z fioletowym ornatem, paliuszem, infułą i pastorałem
błogosławi postac spowitego w białe szaty wynurzającego się z grobu Piotrowina.
Obraz jest częścią polichromii wykonanej w 1923 r.
przez Otto Kowalewskiego
.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
.
ŚWIĘTY WOJCIECH, BISKUP I MĘCZENNIK
Święto liturgiczne 23 kwietnia.
Święto liturgiczne 23 kwietnia.
.
Pochodził z rodziny książąt czeskich - Sławnikowiców. Kształcił się w Magdeburgu
pod opieką arcybiskupa Adalberta, na cześć którego przyjął imię zakonne.
W roku 983 jako subdiakon powrócił do Czech i został biskupem Pragi.
Około roku 989, wobec trudności w zarządzaniu diecezją praską, udał się do Rzymu,
zrzekł się godności biskupiej i za radą papieża Jana XV
wstąpił do klasztoru benedyktynów na Awentynie.
Około roku 989, wobec trudności w zarządzaniu diecezją praską, udał się do Rzymu,
zrzekł się godności biskupiej i za radą papieża Jana XV
wstąpił do klasztoru benedyktynów na Awentynie.
pod opieką arcybiskupa Adalberta, na cześć którego przyjął imię zakonne.
W roku 983 jako subdiakon powrócił do Czech i został biskupem Pragi.
Około roku 989, wobec trudności w zarządzaniu diecezją praską, udał się do Rzymu,
zrzekł się godności biskupiej i za radą papieża Jana XV
wstąpił do klasztoru benedyktynów na Awentynie.
Około roku 989, wobec trudności w zarządzaniu diecezją praską, udał się do Rzymu,
zrzekł się godności biskupiej i za radą papieża Jana XV
wstąpił do klasztoru benedyktynów na Awentynie.
W roku 992 powrócił do Pragi i zajął się organizacją spraw kościelnych.
Zasłynął z opieki nad ubogimi, więźniami
i z wykupu chrześcijańskich niewolników z krajów muzułmańskich.
Po zatargu z księciem Bolesławem II ponownie opuścił Pragę i udał się do Rzymu,
gdzie otrzymał wieść o zniszczeniu rodzinnych Libic i wymordowaniu swych braci.
Zasłynął z opieki nad ubogimi, więźniami
i z wykupu chrześcijańskich niewolników z krajów muzułmańskich.
Po zatargu z księciem Bolesławem II ponownie opuścił Pragę i udał się do Rzymu,
gdzie otrzymał wieść o zniszczeniu rodzinnych Libic i wymordowaniu swych braci.
Za namową cesarza Ottona III i w porozumieniu z Bolesławem I Chrobrym
pod koniec roku 996 przybył do Polski, aby podjąć misję wśród pogańskich Prusów.
Wraz z towarzyszami podróży misyjnej,
bratem Radzimem Gaudentym i prezbiterem Benedyktem Boguszą,
popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd morzem w kierunku Pregoły.
pod koniec roku 996 przybył do Polski, aby podjąć misję wśród pogańskich Prusów.
Wraz z towarzyszami podróży misyjnej,
bratem Radzimem Gaudentym i prezbiterem Benedyktem Boguszą,
popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd morzem w kierunku Pregoły.
Zginął podczas prób podjęcia pracy misyjnej, zabity przez pogańskiego kapłana.
Towarzysze zdołali się uratować i zdali relację o Jego męczeńskiej śmierci.
Bolesław I Chrobry wykupił Jego ciało i sprowadził do Gniezna,
gdzie zostało uroczyście pochowane.
Towarzysze zdołali się uratować i zdali relację o Jego męczeńskiej śmierci.
Bolesław I Chrobry wykupił Jego ciało i sprowadził do Gniezna,
gdzie zostało uroczyście pochowane.
.
Męczeńska śmierć św. Wojciecha – fragment Drzwi Gnieźnieńskich
◊
W roku 999 papież Sylwester II dokonał kanonizacji św. Wojciecha.
Dzięki staraniom Bolesława I Chrobrego i poparciu cesarza Ottona III
papież utworzył w roku 1000 w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech.
W tymże roku odbył się słynny zjazd gnieźnieński,
na który przybył m.in. cesarz Otton III - z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha.
Dzięki staraniom Bolesława I Chrobrego i poparciu cesarza Ottona III
papież utworzył w roku 1000 w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech.
W tymże roku odbył się słynny zjazd gnieźnieński,
na który przybył m.in. cesarz Otton III - z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha.
.
Sarkofag ze szczątkami św. Wojciecha w Katedrze Gnieźnieńskiej
Święty Wojciech jest głównym patronem Polskii i patronem jedności krajów Europy.
◊
Źródło: www.fogra.com.pl
.
********************************************************************
.
ŚWIĘTY KAZIMIERZ, KRÓLEWICZ
Święto liturgiczne 4 marca
Święto liturgiczne 4 marca
.
.
Urodził się 3 października 1458 roku w Krakowie. Był drugim z trzynaściorga dzieci króla
Kazimierza III Jagiellończyka i królowej Elżbiety Rakuszanki, zwanej "matką królów".
Para królewska była bardzo pobożna - codziennie słuchała Mszy Świętej,
pielgrzymowała do Częstochowy; ufundowała liczne kościoły i klasztory.
Kazimierza III Jagiellończyka i królowej Elżbiety Rakuszanki, zwanej "matką królów".
Para królewska była bardzo pobożna - codziennie słuchała Mszy Świętej,
pielgrzymowała do Częstochowy; ufundowała liczne kościoły i klasztory.
Mały książę został ochrzczony w drugą niedzielę po Wszystkich Świętych.
Do dziewiątego roku życia św. Kazimierza wychowywała matka.
W 1467 roku jego nauczycielem został kanonik krakowski Jan Długosz, który wraz
z królewskimi synami przebywał na zamku w Starym Sączu.
W czasie gdy król Kazimierz III przebywał w Wilnie, królewski nauczyciel zabierał
swoich wychowanków do zamku w Miednikach, odległych niecałe 4 km od Wilna.
Do dziewiątego roku życia św. Kazimierza wychowywała matka.
W 1467 roku jego nauczycielem został kanonik krakowski Jan Długosz, który wraz
z królewskimi synami przebywał na zamku w Starym Sączu.
W czasie gdy król Kazimierz III przebywał w Wilnie, królewski nauczyciel zabierał
swoich wychowanków do zamku w Miednikach, odległych niecałe 4 km od Wilna.
W 1471 roku stany węgierskie zniechęcone do Maciej Korwina wysłały poselstwo do króla
polskiego, aby im królewicza Kazimierza na króla posłał - zagrażając, że jeśli tego
nie uczyni, skierują swe poselstwo do Turków. Królewicz wyruszył na Węgry z 12 tys.
zbrojnych pod wodzą Piotra Dunina, w październiku tego samego roku, odprowadzany
przez króla i panów polskich. Okazało się, że Maciej Korwin przeciągnął na swoją stronę
znaczną część panów węgierskich i rozłożył się obozem niedaleko Nitry.
Wskutek wstawiennictwa papieża Sykstusa IV, który pragnął zgody na Węgrzech,
św. Kazimierz na rozkaz ojca wrócił do kraju i zamieszkał w Dobczycach,
gdzie do grona nauczycieli młodego królewicza dołączył Kallimach.
polskiego, aby im królewicza Kazimierza na króla posłał - zagrażając, że jeśli tego
nie uczyni, skierują swe poselstwo do Turków. Królewicz wyruszył na Węgry z 12 tys.
zbrojnych pod wodzą Piotra Dunina, w październiku tego samego roku, odprowadzany
przez króla i panów polskich. Okazało się, że Maciej Korwin przeciągnął na swoją stronę
znaczną część panów węgierskich i rozłożył się obozem niedaleko Nitry.
Wskutek wstawiennictwa papieża Sykstusa IV, który pragnął zgody na Węgrzech,
św. Kazimierz na rozkaz ojca wrócił do kraju i zamieszkał w Dobczycach,
gdzie do grona nauczycieli młodego królewicza dołączył Kallimach.
Królewicz od dzieciństwa odznaczał się nadzwyczajną pobożnością, spędzając wiele godzin
na modlitwie. Złożył ślub czystości, umartwiał swe ciało postami, noszeniem włosiennicy
i spaniem na gołej ziemi. Żywił szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu
i Matki Bożej. Jeśli w nocy zastawał kościół zamknięty, modlił się przed jego drzwiami.
Gdy lekarze radzili mu, aby do zachowania zdrowia porzucił ślub czystości i wstąpił
w stan małżeński odpowiedział, że woli umrzeć niż cnotę Bogu poślubioną stracić.
na modlitwie. Złożył ślub czystości, umartwiał swe ciało postami, noszeniem włosiennicy
i spaniem na gołej ziemi. Żywił szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu
i Matki Bożej. Jeśli w nocy zastawał kościół zamknięty, modlił się przed jego drzwiami.
Gdy lekarze radzili mu, aby do zachowania zdrowia porzucił ślub czystości i wstąpił
w stan małżeński odpowiedział, że woli umrzeć niż cnotę Bogu poślubioną stracić.
Życie religijne, wręcz kontemplacyjne, łączyłz działalnością polityczną. Stawiany jest
jako wzór konsekwencji w realizowaniu postanowień oraz miłosierdzia wobec potrzebujących
i cierpiących. Mówił bowiem o sobie, że "królewicz nie może nic przystojniejszego czynić,
ak w ubogich służyć samemu Chrystusowi”. Odznaczał się sprawiedliwością i troską
o ubogich, dbał także o bezpieczeństwo zewnętrzne i wewnętrzne kraju.
jako wzór konsekwencji w realizowaniu postanowień oraz miłosierdzia wobec potrzebujących
i cierpiących. Mówił bowiem o sobie, że "królewicz nie może nic przystojniejszego czynić,
ak w ubogich służyć samemu Chrystusowi”. Odznaczał się sprawiedliwością i troską
o ubogich, dbał także o bezpieczeństwo zewnętrzne i wewnętrzne kraju.
.
.
Na Litwie zyskał sobie wśród ludności wdzięczność i popularność za troskę o potrzeby
mieszkańców, zwłaszcza biednych i pokrzywdzonych. Unikał rozrywek i wypoczynku, gardził
stanowiskami i zaszczytami. Brał udział w różnych zjazdach i naradach, towarzysząc ojcu
w ważnych sprawach państwowych. Tym samym sposobił się do objęcia władzy w Rzeczy-
pospolitej. Przygotowanie królewicza do przejęcia rządów w Polsce przerwała śmiertelna
choroba. Zmarł w niedzielę przed wschodem słońca, 4 marca 1484 roku w Grodnie,
prawdopodobnie na gruźlicę. Został pochowany w grobie pod kaplicą Bogurodzicy
w katedrze wileńskiej, tam gdzie za życia najczęściej się modlił.
mieszkańców, zwłaszcza biednych i pokrzywdzonych. Unikał rozrywek i wypoczynku, gardził
stanowiskami i zaszczytami. Brał udział w różnych zjazdach i naradach, towarzysząc ojcu
w ważnych sprawach państwowych. Tym samym sposobił się do objęcia władzy w Rzeczy-
pospolitej. Przygotowanie królewicza do przejęcia rządów w Polsce przerwała śmiertelna
choroba. Zmarł w niedzielę przed wschodem słońca, 4 marca 1484 roku w Grodnie,
prawdopodobnie na gruźlicę. Został pochowany w grobie pod kaplicą Bogurodzicy
w katedrze wileńskiej, tam gdzie za życia najczęściej się modlił.
Kiedy w 1604 roku otwarto trumnę znaleziono nienaruszone ciało - z arkuszem, na którym
spisano ulubiony hymn św. Kazimierza Duszo moja, rzecz to twoja, co dzień Maryję sławić.
W 1623 roku przeniesiono doczesne szczątki królewicza do kaplicy Gasztołdowej
(wówczas Chodkiewiczowska), stąd 14 sierpnia 1636 roku wniesiono je do kaplicy
zbudowanej przez Zygmunta III Wazę i Władysława IV.
Wywożono je stamtąd dwukrotnie, w obawie przed nieprzyjacielem - w 1659 roku
(wróciły do kaplicy po ośmiu latach) i w 1702 roku przed wkroczeniem wojsk Karola XII
na Litwę (zostały przewiezione w tajemnicy na Jasną Górę,skąd powróciły rok później).
Sowieci w 1953 roku przekształcili katedrę najpierw w magazyn, wysadzając figury
św. Stanisława i św. Kazimierza ze szczytu fasady, a później w salę koncertową i galerię
obrazów. Srebrny sarkofag z relikwiami św. Kazimierza przeniesiono do kościoła
p.w. św. Piotra i Pawła na Anatokolu. Nabożeństwa w katedrze zaczęto ponownie odprawiać
w 1985 roku, choć dopiero w 1989 została rekonsekrowana i odnowiona.
Święty Kazimierz do katedralnej kaplicy powrócił dopiero w 1991 roku.
Sowieci w 1953 roku przekształcili katedrę najpierw w magazyn, wysadzając figury
św. Stanisława i św. Kazimierza ze szczytu fasady, a później w salę koncertową i galerię
obrazów. Srebrny sarkofag z relikwiami św. Kazimierza przeniesiono do kościoła
p.w. św. Piotra i Pawła na Anatokolu. Nabożeństwa w katedrze zaczęto ponownie odprawiać
w 1985 roku, choć dopiero w 1989 została rekonsekrowana i odnowiona.
Święty Kazimierz do katedralnej kaplicy powrócił dopiero w 1991 roku.
spisano ulubiony hymn św. Kazimierza Duszo moja, rzecz to twoja, co dzień Maryję sławić.
W 1623 roku przeniesiono doczesne szczątki królewicza do kaplicy Gasztołdowej
(wówczas Chodkiewiczowska), stąd 14 sierpnia 1636 roku wniesiono je do kaplicy
zbudowanej przez Zygmunta III Wazę i Władysława IV.
Wywożono je stamtąd dwukrotnie, w obawie przed nieprzyjacielem - w 1659 roku
(wróciły do kaplicy po ośmiu latach) i w 1702 roku przed wkroczeniem wojsk Karola XII
na Litwę (zostały przewiezione w tajemnicy na Jasną Górę,skąd powróciły rok później).
Sowieci w 1953 roku przekształcili katedrę najpierw w magazyn, wysadzając figury
św. Stanisława i św. Kazimierza ze szczytu fasady, a później w salę koncertową i galerię
obrazów. Srebrny sarkofag z relikwiami św. Kazimierza przeniesiono do kościoła
p.w. św. Piotra i Pawła na Anatokolu. Nabożeństwa w katedrze zaczęto ponownie odprawiać
w 1985 roku, choć dopiero w 1989 została rekonsekrowana i odnowiona.
Święty Kazimierz do katedralnej kaplicy powrócił dopiero w 1991 roku.
Sowieci w 1953 roku przekształcili katedrę najpierw w magazyn, wysadzając figury
św. Stanisława i św. Kazimierza ze szczytu fasady, a później w salę koncertową i galerię
obrazów. Srebrny sarkofag z relikwiami św. Kazimierza przeniesiono do kościoła
p.w. św. Piotra i Pawła na Anatokolu. Nabożeństwa w katedrze zaczęto ponownie odprawiać
w 1985 roku, choć dopiero w 1989 została rekonsekrowana i odnowiona.
Święty Kazimierz do katedralnej kaplicy powrócił dopiero w 1991 roku.
Sowieci w 1953 roku przekształcili katedrę najpierw w magazyn, wysadzając figury
św. Stanisława i św. Kazimierza ze szczytu fasady, a później w salę koncertową i galerię
obrazów. Srebrny sarkofag z relikwiami św. Kazimierza przeniesiono do kościoła
p.w. św. Piotra i Pawła na Anatokolu. Nabożeństwa w katedrze zaczęto ponownie odprawiać
w 1985 roku, choć dopiero w 1989 została rekonsekrowana i odnowiona.
Święty Kazimierz do katedralnej kaplicy powrócił dopiero w 1991 roku.
◊
W 1518 roku Zygmunt I Stary wystąpił do Rzymu z prośbą o kanonizację brata.
Wysłano legata papieskiego Zachariasza Ferreri, aby zbadał kult Kazimierza.
W 1521 roku papież Leon X kanonizował św. Kazimierza, wysyłając z bullą kanonizacyjną
biskupa Erazma Ciołka. Niestety biskup zmarł w drodze, a wszystkie dokumenty zaginęły.
Jako, że nie tylko dla papiestwa nastały bardzo burzliwe czasy, dopiero w 1602 roku
papież Klemens VIII wydał nową bullę na postawie dokumentów z watykańskiego archiwum,
dwa lata później miała miejsce uroczysta kanonizacja w katedrze wileńskiej.
◊
Na ołtarzu przed trumną w kaplicy św. Kazimierza w wileńskiej katedrze znajdował się mały
obrazek pochodzący z około 1520 roku, przedstawiający Świętego z trzema rękami.
Legenda mówi, że ręka zamalowywana kilkakrotnie przez malarza za każdym razem
wyłaniała się spod farby, co uznano za znak Boży.
◊
Święty Kazimierz jest patronem Polski i Litwy;
metropolii wileńskiej, grodzieńskiej, białostockiej i krakowskiej;
Radomia (od 1983r.), poznańskiej Śródki, Palermo; belgijskiej Sodalicji Mariańskiej,
Kawalerowów Maltańsckich (od 1960 r.), litewskiego harcerstwa i młodzieży.
Jest orędownikiem tych, którzy podejmują służbę publiczną.
św. Stanisława i św. Kazimierza ze szczytu fasady, a później w salę koncertową i galerię
obrazów. Srebrny sarkofag z relikwiami św. Kazimierza przeniesiono do kościoła
p.w. św. Piotra i Pawła na Anatokolu. Nabożeństwa w katedrze zaczęto ponownie odprawiać
w 1985 roku, choć dopiero w 1989 została rekonsekrowana i odnowiona.
Święty Kazimierz do katedralnej kaplicy powrócił dopiero w 1991 roku.
◊
W 1518 roku Zygmunt I Stary wystąpił do Rzymu z prośbą o kanonizację brata.
Wysłano legata papieskiego Zachariasza Ferreri, aby zbadał kult Kazimierza.
W 1521 roku papież Leon X kanonizował św. Kazimierza, wysyłając z bullą kanonizacyjną
biskupa Erazma Ciołka. Niestety biskup zmarł w drodze, a wszystkie dokumenty zaginęły.
Jako, że nie tylko dla papiestwa nastały bardzo burzliwe czasy, dopiero w 1602 roku
papież Klemens VIII wydał nową bullę na postawie dokumentów z watykańskiego archiwum,
dwa lata później miała miejsce uroczysta kanonizacja w katedrze wileńskiej.
◊
Na ołtarzu przed trumną w kaplicy św. Kazimierza w wileńskiej katedrze znajdował się mały
obrazek pochodzący z około 1520 roku, przedstawiający Świętego z trzema rękami.
Legenda mówi, że ręka zamalowywana kilkakrotnie przez malarza za każdym razem
wyłaniała się spod farby, co uznano za znak Boży.
◊
Święty Kazimierz jest patronem Polski i Litwy;
metropolii wileńskiej, grodzieńskiej, białostockiej i krakowskiej;
Radomia (od 1983r.), poznańskiej Śródki, Palermo; belgijskiej Sodalicji Mariańskiej,
Kawalerowów Maltańsckich (od 1960 r.), litewskiego harcerstwa i młodzieży.
Jest orędownikiem tych, którzy podejmują służbę publiczną.
Kazimierz jest jedynym świętym tego imienia.
W Wilnie w dzień św. Kazimierza od czterystu lat urządzany jest jarmark odpustowy Kaziuki.
Z inicjatywy mieszkańców Wilna i ich potomków podobne jarmarki, urządzane są w Gdańsku,
Szczecinie i Poznaniu. Zaczynają się Mszą Świętą, potem przez ulice miast idą barwne
korowody królewskie. Litewskie przysmaki można nabyć na kaziukowych kiermaszach.
W 1958 roku Poczta Watykańska wyemitowała znaczki ze św. Kazimierzem
w pięćsetną rocznicę śmierci.
◊
Źródła: martyrologium.blogspot.com; lwow.wilno.w.interia.pl
Z inicjatywy mieszkańców Wilna i ich potomków podobne jarmarki, urządzane są w Gdańsku,
Szczecinie i Poznaniu. Zaczynają się Mszą Świętą, potem przez ulice miast idą barwne
korowody królewskie. Litewskie przysmaki można nabyć na kaziukowych kiermaszach.
W 1958 roku Poczta Watykańska wyemitowała znaczki ze św. Kazimierzem
w pięćsetną rocznicę śmierci.
◊
Źródła: martyrologium.blogspot.com; lwow.wilno.w.interia.pl
.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
,
W zabytkowym kościele w Bobrownikach, w zwieńczeniu bocznej sciany tęczy,
przedstawiona jest postać Świętego Kazimierza.
Młody Królewicz w czerwonum płaszczu podbitym gronostajem, z książęcą mitrą na głowie,
wspiera się jedną dłonią o zaścielony błękitną tkanina stolik, na którym stoi krucyfiks;
w drugiej dłoni trzyma kwiat lilii.
Nad głową świętego namalowany jest herb Polski z okresu Jagiellonów -
Orzeł polski w koronie połączony z litewską Pogonią.
Obraz jest częścią polichromii wykonanej w 1923 r.
przez Otto Kowalewskiego.
przedstawiona jest postać Świętego Kazimierza.
Młody Królewicz w czerwonum płaszczu podbitym gronostajem, z książęcą mitrą na głowie,
wspiera się jedną dłonią o zaścielony błękitną tkanina stolik, na którym stoi krucyfiks;
w drugiej dłoni trzyma kwiat lilii.
Nad głową świętego namalowany jest herb Polski z okresu Jagiellonów -
Orzeł polski w koronie połączony z litewską Pogonią.
Obraz jest częścią polichromii wykonanej w 1923 r.
przez Otto Kowalewskiego.
