Posługa kapłańska
Namaszczenie chorych
Sakrament namaszczenia chorych jest jednym z siedmiu znaków
sakramentalnych Nowego Testamentu ustanowionych przez Chrystusa.
Wspomina o nim św. Marek, pisząc o działalności Apostołów,
którzy między innymi » wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali «
(Mk 6, 13)
Ogłasza go i poleca wiernym św. Jakub Apostoł pisząc:
» Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła,
by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.
A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie,
a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone «
(Jk 5,14-15)
Sakrament ten można przyjmować wielokrotnie, ilekroć zostaje się dotkniętym
ciężką chorobą; również wtedy, gdy następuje nasilenie choroby.
Niesłusznie nazywany jest "Ostatnim namaszczeniem",
bowiem nie jest przeznaczony wyłącznie dla umierających,
nie jest zapowiedzią śmierci.
Taka nazwa sakramentu wynika z tego,
że przy wyliczaniu siedmiu sakramentów jest podawany na końcu.
Sakramentu namaszczenia chorych udziela tylko kapłan -
gdy chrześcijanin staje wobec niebezpieczeństwa śmierci
z powodu choroby lub starości.
Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego,
wraz z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu.
Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych
» zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła«
» umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień choroby lub starości«
» przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty«
» powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego«
» przygotowanie na przejście do życia wiecznego«
Sakrament Namaszczenia Chorych, udziela choremu łaski Ducha Świętego.
Łaska ta wspieracałego człowieka, budzi ufność w Bogu, wzmacnia chorego,
by mógł mężnie znieść cierpienie, by zobaczył sens swojej choroby w historii zbawienia
jako osobiste włączenie zwycięstwo Chrystusa nad chorobą i śmiercią.
Sakrament ten budzi też u chorego świadomość,
że współcierpi z Chrystusem za cały Kościół i wszystkich ludzi.
Łaska ta pozwala choremu zwalczyć zło mu grożące,
otrzymać zdrowie jeśli to będzie potrzebne dla jego zbawienia.
Udzielania sakramentu chorych celebruje się w trzech formułach:
» obrzęd zwykły «
» obrzęd sprawowany podczas Mszy świetej «
» obrzęd sprawowany w wielkim zgromadzeniu liturgicznym «
OBRZĘD ZWYKŁY
Miejscem tego obrzędu jest miejsce przebywania chorego - dom rodzinny, szpital,
hospicjum, miejsce ataku choroby.
Przed przyjściem kapłana kapłana
należy zadbać o nakrycie stołu białym obrusem,
postawić krzyż, zapalić świece,
postawić naczynie z poświęconą wodą, kropidło oraz watę.
Stół będzie domowym ołtarzem,
na którym kapłan postawi naczyńko z poświęconym olejem chorych
i naczynie z Ciałem Pańskim dla chorego.
www.deon.pl
Jeżeli chory chce wyspowiadać się z grzechów,
członkowie rodziny powinni wyjść z pokoju,
ale dobrze by było, gdyby po zakończeniu spowiedzi wrócili i włączyli się w modlitwę.
Po spowiedzi, czytaniu biblliinym i modlitwie litanijnej,
kapłan namaszcza czoło i wnętrze dłoni wiernego olejem chorych i wypowiada formułę:
"Przez to święte namaszczenie
niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu
wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego.
Pan, który odpuszcza ci grzechy niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen".
www.gosc.pl
Po namaszczeniu kapłan udziela choremu Komunii świętej,
ͽ
Kapłana prosimy do chorego również wówczas, gdy jest on nieprzytomny,
ale będąc przytomny na umyśle przynajmniej pośrednio o niego prosił.
Udzieli rozgrzeszenia i sakramentu namaszczenia, będzie się modlił się za chorego
i udzieli mu specjalnego błogosławieństwa - nawet wątpiąc czy chory jeszcze żyje.
Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się,
by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.
ͽ
Właściwą naukę o istocie i skutkach sakramentu namaszczenia chorych
wyłożył Sobór Trydencki. W jego dokumentach czytamy:
„ Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy,
jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu;
przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego,
wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże.
Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy,
łatwiej opiera się pokusom szatana... a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała,
jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia jego duszy”.
ͽ
